Pensions
Halverwege de jaren zestig kwamen de Turken en Marokkanen in grote groepen en veel van hen ook zonder wervingscontract. Zij moesten dus zelf voor huisvesting zoeken. De druk op pensionhuisvesting werd groot.
Een aantal particulieren start pensions om de gastarbeiders daar goed onderdak te kunnen bieden. Ook veel gastarbeiders starten zelf in Utrecht pensions om hun landgenoten die na hen kwamen onderdak te bieden. De eerste pensions concentreerden zich vooral in de binnenstad van Utrecht.
In de loop der jaren wordt duidelijk dat de toestanden in de pensions niet altijd even goed zijn om normaal in te leven. Ze zijn smerig en worden door de pensionhouders niet goed onderhouden. Daarnaast vragen de houders hoge huurprijzen. Er waren ook pensions waar de toestand wel goed was om tijdelijk te wonen.
Zelfs de landelijke televisie besteedde in 1969 uitgebreid aandacht aan dit probleem met de pensions in Utrecht. Zij spraken met bewoners, een dubieuze pensionhouder Meester Simons en actievoerder Sjef Theunis.
De gemeente probeert de toestanden in de pensions te verbeteren en streeft er zelfs naar ze op den duur te sluiten. Dan moet er een andere woonoplossing worden gezocht. Dat blijkt niet gemakkelijk te zijn. De migrantenraad en het Nomadencomité zetten zich in om de woonsituatie voor buitenlandse werknemers in Utrecht te verbeteren. Pensions worden niet-commerciële pensions en het is de bedoeling dat zij in de loop van de tijd geheel verdwijnen.
Lees het volledige artikel over pensions
Pension 44
Ali Oulad Abdelkrim en vriend, twee Marokkaanse gastarbeiders, bezoeken het echtpaar van Oort, dat vroeger een pension had op de Buys Ballotstraat 44. De ontmoeting en een bezoek aan het oude pand roepen bij hen veel herinneringen op.